Νταβίντ ντ’ Ανζέ

(David d’Angers, Ανζέ 1788 – 1856). Καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γάλλου γλύπτη Πίερ Ζαν Νταβίντ. Αρχικά σπούδασε σχέδιο στην Κεντρική Σχολή του Ανζέ και το 1808 μπήκε στο εργαστήρι του Ρολάν στο Παρίσι. Το 1811 βραβεύτηκε στη Ρώμη για το έργο του «Ο θάνατος του Επαμεινώνδα», που μαζί με τον περίφημο ανδριάντα του Κοντέ, τον οποίο φιλοτέχνησε το 1816, τον ανέδειξαν ως έναν από τους σημαντικότερους γλύπτες της εποχής του. Το 1826 διορίστηκε καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών και από το 1830 έως το 1848 φιλοτέχνησε 40 αγάλματα, 75 ανάγλυφα, 120 προτομές, 38 αγαλματίδια, 30 στρογγυλά ανάγλυφα κολοσσιαίων διαστάσεων και 500 ανάγλυφες προσωπογραφίες μεσαίου μεγέθους. Το 1848 διορίστηκε μέλος της επιτροπής, στην οποία η προσωρινή κυβέρνηση είχε αναθέσει την αναδιοργάνωση της Γαλλικής Ακαδημίας και της Σχολής Καλών Τεχνών, αλλά τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς εξορίστηκε και κατέφυγε στο Βέλγιο. Στη διάρκεια της εξορίας του επισκέφτηκε την Ελλάδα, από τη νεότερη ιστορία της οποίας εμπνεύστηκε ορισμένα αξιόλογα έργα του. Τελικά, το 1852, ξαναγύρισε στη Γαλλία, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Ν. δημιούργησε πλήθος έργων, τα κυριότερα από τα οποία είναι οι ανδριάντες των Αρμάνδου Καρέλ, Κιβιέ, Ταλμά, Αμβρόσιου Παρέ και Ζαν Μπαρτ, η μετόπη του Πάνθεου του Παρισιού και οι προτομές του Γκέτε, του Μπένθαμ, του Σατωβριάνδου, του Ουγκό και του Μπαλζάκ. Από τα έργα του, που αναφέρονται στη νεότερη Ελλάδα τα σημαντικότερα είναι η προτομή του Κανάρη και η Νεαρή Ελληνίδα στον τάφο του Μάρκου Μπότσαρη.